کاوش موضوع خودگردانی

خودمختارگرایی یا اتونومیسم، که به نام‌های مارکسیسمِ خودمختار و مارکسیسم خودگردان هم شناخته می‌شود، یک جنبش و نظریه سیاسی و اجتماعی چپ‌گرا و استبداد ستیز است. به عنوان یک سیستم نظری، اولین بار در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی، در ایتالیا و در میان جنبش عمل‌گرایان (operaismo)، این مکتب ظهور کرد. بعدها گرایش‌های پسا-مارکسیستی و آنارشیستی با الهام از موقعیت‌گرایان، این دیدگاه را ترویج نمودند، که در نتیجه شکست جنبش‌های چپ افراطی ایتالیا در دههٔ ۱۹۷۰ و ظهور تعدادی از نظریه‌پردازان مهم از جمله آنتونیو نگری، ماریو ترونتی، پائولو ویرنو و فرانکو براردی شد. جورج کاتسیافیکاس به‌طور خلاصه اشکال جنبش‌های خودمختارگرا را این گونه بیان می‌کند که «برخلاف تصمیمات متمرکز و ساختارهای اقتدار سلسله مراتبی نهادهای مدرن، جنبش‌های اجتماعی خودمختار مردم را مستقیماً در تصمیماتی که زندگی روزمره آن‌ها را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد، درگیر می‌کنند و به دنبال گسترش دموکراسی و کمک به افراد برای رهایی از ساختارهای سیاسی و الگوهای رفتاری تحمیل شده از خارج هستند» این خواستار استقلال جنبش‌های اجتماعی از احزاب سیاسی، یک دیدگاه انقلابی است که می‌کوشد گزینه‌ای سیاسی عملی برای سوسیالیسم اقتدارگرا یا حکومتی و دموکراسی نیابتی معاصر ایجاد کند. خودمختارگرایی بر جنبش Autonomen آلمان و هلند و همچنین جنبش مرکز اجتماعات جهانی تأثیرگذار بود و امروزه در ایتالیا، فرانسه و تا حدودی در کشورهای انگلیسی‌زبان تأثیرگذار است. اغلب کسانی که خود را خودمختارگرا توصیف می‌کنند، اکنون از مارکسیست به آنارشیست تغییر جبهه داده‌اند.... بیشتر در ویکی پدیا